کاربرد داروهای بوییدنی در پیش گیری و درمان بیماری از دیدگاه طب سنتی ایران

امروزه «رایحه درمانی» به عنوان یک روش گیاه درمانی، یکی از شاخه های طب آلترناتیو و مکمل محسوب می شود. مطالعه تاریخ پزشکی نشان می دهد که تمدن های قدیمی توجه زیادی به گیاهان معطر داشته و آن ها را به طور گسترده ای در جنبه های گوناگون زندگی، از مراسم مذهبی و مومیایی کردن مردگان گرفته تا اهداف آرایشی و درمانی به کار می بردند. بر اساس متون قدیمی طب سنتی ایران، ترکیبات معطر هم برای پیش گیری و هم درمان کاربرد فراوانی داشته است. اطبا و حکمای بزرگ طب سنتی چون «رازی، ابن سینا، علی بن ربن طبری» و دیگران؛ برای بیماری های مختلف برنامه های درمانی ویژه ای طراحی و اجرا می کردند که در آن داروهای معطر بوییدنی در کنار سایر انواع درمآن ها، جایگاه خاصی داشت و به نمونه هایی از آن اشاره خواهد شد. نمونه ای از تأکید حکما در استفاده از داروهای بوییدنی سخن «ابن نفیس» در کتاب «الموجز فی الطب» است که می گوید: «بوهای خوش یکی از درمان های عمومی خوب برای اغلب بیماری هاست». علاوه بر آن روش های زیادی برای تهیه داروهای معطر طبیعی در متون داروسازی سنتی ما، چون «قرابادین کبیر، تحفه المؤمنین و مخزن الادویه» وجود دارد. از این رو می توان نتیجه گرفت که در ابداع و پیشرفت رایحه درمانی، برای طب سنتی ایران نقشی مهم تر از آن چه که تاکنون فرض شده است، می توان در نظر گرفت.